وهابيت

عوامل شكل گيري فرقه وهابيت مانند برخي از فرقه‌هاي ديگر، ريشه در مباني و عملكرد رهبران و بنيانگذاران آن دارد. بر اين اساس لازم است مباني و عملكرد بنيانگذار اين فرقه بررسي شود
اين فرقه منسوب به "محمد بن عبدالوهاب" از مردم "نجد" است كه در سال 1115 ق در شهر عُيينه متولد شد كه پدرش در آن شهر قاضي بود . وي از كودكي به مطالعه كتاب‌هاي تفسير و عقايد و حديث سخت علاقه داشت و فقه حنبلي را نزد پدر خود كه از علماي حنبلي بود آموخت. محمد بن عبدالوهاب از آغاز جواني، بسياري از اعمال مذهبي مردم "نجد" را زشت مي شمرد.
او در سفري كه به زيارت خانه خدا رفته بود، بعد از انجام مناسك حج به "مدينه" رفت و در آن جا توسل مردم به پيامبر را كه نزد قبر حضرت انجام مي دادند، انكار كرد. سپس به "نجد" مراجعت نمود و از آن جا به بصره رفت و مدتي در آن شهر ماند و با بسياري از اعمال مردم آن شهر نيز مخالفت نمود. مردم بصره وي را از شهر خود بيرون كردند. در اين هنگام كه 1139 هجري بود، پدرش عبدالوهاب از "عيينه" به "حريمله" انتقال يافت. وي با پدرش همراه شد و كتاب‌هايي را نزد پدر فرا گرفت و به انكار عقايد مردم "نجد" پرداخت. به اين مناسبت ميان او و پدرش نزاع و جدال در گرفت. هم چنين بين او و مردم "نجد" منازعات سختي رخ داد و اين امر چند سال دوام يافت. تا اين كه پدرش "عبدالوهاب" در سال 1153 از دنيا رفت. وي پس از مرگ پدر علناً به اظهار عقايد خود پرداخت و قسمتي از اعمال مذهبي مردم را انكار نمود. جمعي از مردم حريمله از وي پيروي كردند و كار وي شهرت يافت. وي از شهر حريمله به شهر عينيه رفت. رئيس شهر عيينه در آن وقت عثمان بن حمد بود. عثمان عقايد شيخ را پذيرفت و او را گرامي داشت و قول داد كه وي را ياري كند.
شيخ محمد نيز اظهار اميدواري كرد كه همه اهل نجد از عثمان بن حمد حمايت كنند.
خبر دعوت شيخ محمد و كارهاي او به امير احسا رسيد. وي نامه اي براي عثمان نوشت كه سرانجام، عثمان عذر شيخ را خواست و او را از شهر بيرون كرد. شيخ در سال 1160 پس از آن كه از عيينه بيرون رانده شد، رهسپار درعيه از شهر‌هاي معروف نجد گرديد. در آن وقت امير درعيه، محمد بن مسعود جدّ آل سعود بود. وي به ديدن شيخ محمد رفت و به وي عزت و نيكي را بشارت داد. شيخ محمد نيز غلبه و قدرت محمد بن سعود را بر همة بلاد نجد بشارت داد. بدين ترتيب ارتباط ميان آن دو شكل گرفت. حمايت محمد بن سعود از شيخ محمد موجب شد كه وي بر عقايد و افكار خود پافشاري كند. هر كدام از مسلمانان كه از عقايد وي پيروي نمي كردند، كافر محسوب مي شدند و براي جان و مال و ناموس آنان ارزشي قايل نبود.
جنگ‌هايي كه وهابيان در نجد و خارج از آن از قبيل يمن و حجاز و اطراف سوريه و عراق مي كردند، بر همين پايه قرار داشت. هر شهري كه با جنگ و غلبه بر آن دست مي يافتند، براي آن‌ها حلال بود. كساني كه با عقايد او موافقت مي كردند، بايد با وي بيعت نمايند و اگر كساني به مقابله بر مي خاستند، بايد كشته شوند و اموالشان تقسيم گردد. طبق اين رويه مثلاً از اهالي يك قريه به نام فصول در شهر احسا سيصد مرد را به قتل رساندند و اموالشان را به غارت بردند!
سرانجام شيخ محمد بن عبدالوهاب در سال 1206 درگذشت و پس از وي پيروان او به همين روش ادامه دادند، مثلاً در سال 1216 امير سعود سپاهي مركّب از بيست هزار را مجهز كرد و به كربلا حمله ور شدند. سپاه وهابي جنايات بسياري در شهر كربلا انجام دادند، از جمله پنج هزار تن و يا بيشتر (تا بيست هزار گفته اند) را به قتل رساندند.(1) آيين وهابيت بر اساس عملكرد، عقايد و باورهاي شيخ محمد بن عبدالوهاب شكل گرفت. امروزه نيز اين فرقه بر عقايد شيخ محمد و ديگر رهبران آن پافشاري مي نمايند.
عقايد:
فرقه وهابيه مبتني بر اصول و عقايدي است كه به بعضي اشاره مي شود:
- وهابي‌ها معتقدند كه هيچ انساني نه موحد است و نه مسلمان مگر اين كه اموري را ترك كند، از جمله: به هيچ يك از رسولان و اوليا توسّل نجويد. هر كس اقدام به اين كار كند، مشرك مي باشد،(2) از اين رو وهابيان زيارت قبر پيامبر و ائمه(ع) را جايز نمي دانند و معتقدند هر كس از پيامبرطلب شفاعت كند، مانند اين است كه از بت‌ها شفاعت خواسته است.(3)
- از مسائل ديگري كه وهابيان دربارة آن حساسيت خاصي دارند، تعمير قبور و ساختن بنا روي قبر پيامبر و اولياي الهي و صالحان است. براي نخستين بار اين مسئله را "ابن تيميه" و شاگرد معروف او "ابي القيم" عنوان كرد و بر تحريم ساختن بنا و لزوم ويراني آن فتوا داده اند.(4)
بر همين اساس سعودي‌ها هنگامي كه در سال 1344 هجري بر مكه و مدينه و اطراف آن تسلط پيدا كردند، به فكر افتادند كه براي تخريب مشاهد و آثار خاندان رسالت و صحابه پيامبر مستمسكي به دست آورند و اقدام نمايند.(5)
- وهابيان بر اين باورند كه مسلمانان در طي قرون، از آيين اسلام منحرف شده اند و در دين خدا بدعت‌هايي نهاده اند كه با شرع اسلام مخالف مي باشد. بر اين اساس بايد از اصولي كه پيامبر(ص) تعيين كرده است، پيروي نمود.
بنابر عقايد وهابيان، هيچ كس حق ندارد به رسول خدا سوگند ياد كند و از الفاظي مانند: به حق محمد و ... استفاده نمايد،(6) زيرا قسم خوردن به ديگران و درخواست حاجت از غير خداوند با آيات قرآن منافات دارد: «فلا تدعوا مع الله احداً».(7)
- نيز معتقدند: تشييع جنازه و سوگواري حرام است؛ زيرا ارواح اموات كاري نمي توانند بكنند و در امور دنيوي و اخروي نمي توانند دخالت داشته باشند.(8)
- وهابيان معتقدند القابي را كه بر عزت و احترام دلالت دارند، در مورد انسان‌ها نبايد به كار برد و ناصواب است؛ زيرا احترام و تعظيم تنها شايسته خداوند است.
- وهابيون به جنگ با ديگر فرقه‌ها و مذاهب اسلامي معتقد هستند و مدعي اند بايد به آيين وهابيت در آيند، يا جزيه دهند، از اين رو هميشه مسلمانان ديگر را به كفر متهم نموده، اموال و نواميس بقيه را حلال مي دانند. آنان مي گويند كه هر كس مرتكب گناه كبيره شود، كافر است.
  

علي اللهي ها كيستند؟

 در طول تاريخ انسان با فرقه هايي مواجه مي شود كه مخالفينشان آن ها را غُلات (جمع غالي به معني غلو كننده) مي نامند. اين ها كساني هستند كه درباره ي حضرت علي (عليه السلام) و يا ديگر شخصيت هاي مهم دچار غلو شده اند.

شناخت و تشخيص غلات در تاريخ، يكي از دشوارترين و پيچيده ترين كارهاي مورخان بوده است كه احياناً در اين زمينه دچار اشتباهات فراواني نيز شده اند. دليلش اين است كه هيچ شخصي يا گروهي، عنوان غلات را براي خود نمي پذيرد و هيچكس عقيده خود را غلو آميز نمي داند. علاوه براين غلات همواره انديشه هاي خود را تا حد امكان به صورت سرّي نگه مي داشتند كه خود اين امر هم عامل ديگري براي عدم امكان تحقيق دقيق در مورد آن ها مي شد.

 همچنين بايد گفت: امروز آشكار شده است، بسياري از اسم هايي كه از آنها تحت عنوان رهبراي غلات ياد مي شود، اصلاً وجود خارجي نداشته اند و عمدتاً دشمنان شيعه براي محكوم كردن شيعه و اتهام غلو زدن به تشيع اين شخصيت ها را ساخته و پرداخته اند. اما به هر حال، كساني بوده اند كه حضرت علي (عليه السلام) يا ديگران را تا حد خدايي بالا مي بردند. چنين كساني هنوز هم وجود دارند. علي اللهي ها نيز از همين گروه ها هستند.

از مهم ترين جماعت هاي اين گروه در عصر حاضر، كساني هستند كه در سوريه به علويون معروفند. آن ها ظاهراً معتقدند كه خدا يك بار در قالب مسيح (ع) و بار ديگر در قالب علي (عليه السلام) حلول كرده است و ديگر بار در قالب مهدي (عج) ظهور خواهد كرد.

از مهم ترين خصوصيات مشترك غلات اين است كه به ظاهر شريعت وقعي نمي نهند، قائل به تناسخ هستند، و همچنين معتقدند كه خدا در روح شخص مورد نظرشان حلول مي كند و با او متحد مي شود.

بسياري از نويسندگان در مورد اين گروه از غلات دچار اشتباه شده و آنها را فرقه اي از تشيع معرفي كرده اند و گفته اند: "غلات، كساني هستند كه در تشيع افراط كرده اند." اگر چه اين تعبير افراط در تشيع تعبير صحيحي نيست، اما چند تفاوت بارز هست كه بر اساس آنها به هيچ وجه نمي توان غلات را فرقه اي از شيعه دانست:

1- شيعه كساني هستند كه قائل به امامت حضرت علي(عليه السلام) و جانشيني او پس از پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) مي باشند. حال چگونه مي توان وضع كساني را كه قائل به الوهيت حضرت علي (عليه السلام) (نه امامت وي) هستند، افراط در تشيع ناميد؟ در واقع اينها عملاً با اين اعتقادشان، سه اصل از اصول عقايد شيعه ،يعني توحيد، نبوت، و امامت را انكار مي كنند.

2- شيعه پيرو تعاليم اسلام و تعاليم ائمه معصوم (عليهم السلام) است، در حالي كه غلات بسياري از تعاليم ائمه (عليهم السلام) به ويژه در مورد توحيد را زير پا گذاشته اند.

3- از پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) و ائمه اطهار (عليهم السلام) احاديث فراواني در مذمت غلو كنندگان و جهنمي بودن آنان ذكر شده است، به طوري كه دشمن اهل بيت و غلو كننده در حق اهل بيت را مثل هم دانسته اند و مسلم است كه كسي كه با دشمن اهل بيت هم رتبه است، نمي تواند شيعه باشد.

 شيعه كساني هستند كه قائل به امامت حضرت علي (ع) و جانشيني او پس از پيامبر اكرم (ص) مي باشند. حال چگونه مي توان وضع كساني را كه قائل به الوهيت حضرت علي (ع) (نه امامت وي) هستند، افراط در تشيع ناميد؟ در واقع اينها عملاً با اين اعتقادشان، سه اصل از اصول عقايد شيعه ،يعني توحيد، نبوت، و امامت را انكار مي كنند.

چگونگي تشكيل فرقه اسماعيله

 بريده شدن علاقه روح از بدن است . مرگ يعنى آغاز سفر از اين دنيا به سراى آخرت،

اگر مراد از زنده شدن در قبر اين است كه پس از گذاشتن جنازه در قبر، روح به آن جسد بازمي گردد و دوباره شخص به مانند آن چه در دنيا بوده، زنده مي شود، بايد بگوييم چنين نيست.
انسان پس از مرگ روحش به بدن برزخي انتقال مي يابد، و با آن تا روز قيامت بسر مي برد. آن چه در مورد سؤال قبر و مسائل مربوط به شب اول قبر گفته مي شود مربوط به اين بدن است كه با روح انسان حيات يافته است.
بدن برزخي مادي و جسماني نيست؛ ولي همين قدر هست كه روح با كمك آن مي تواند به حيات خود ادامه دهد و درك حقائقي بكند. به عالم برزخ قيامت صغري هم مي گويند. در عالم برزخ انسان به حسب شخصيت و منشي كه در زندگي داشته فراغت و اشتغال خواهد داشت. انسانهاي نيك سيرت به راحتي زندگي مي كنند و انسانهاي زشت سيرت پشيمان و نگرانند. سؤال نكير و منكر هم براي امتحان همين شخصيت و منش كلي است. با اين وجود در اين عالم نيست به طور دقيق اعمال انسان مورد محاسبه قرار نمي گيرد، و آن چه در مورد بهشت و جهنم وارد شده، معمولا مربوط به اين عالم نيست.
با فرارسيدن قيامت، پس از دميدن صور توسط ملك مقربي به نام اسرافيل، جسم مردگان از قبرها برمي خيزند، و با آن قيامت كبري برپا مي شود.
در آن دنيا است كه به دقت به حسابها رسيدگي مي شود و جزاي اعمال نيك و بد بعينه ديده مي شود؛ معمولا تأثير شفاعتها مربوط به اين عالم است. بخشش هاي بزرگ در اين عالم بر بندگان مي شود و ...(ر.ك. به "معاد در قرآن"، تأليف آيت الله جوادي آملي، ج4)
ترس از مرگ امري كم و بيش طبيعي است و تنها به شما اختصاص ندارد. بخشي از اين نگراني را حتي اولياي الهي هم دارند. اين نگراني عمدتا از يك جهت مي تواند باشد؛ و آن از جهت ناشناختگي نسبي دنياي جديدي كه مي خواهيم به آن پا بنهيم. اين امر باعث مي شود كه نگران باشيم نكند امري مورد غفلت ما واقع شود و در آن دنيا بكار آيد و ما آن را از پيش نفرستاده باشيم.
اين كه گفته اند آخرت دار حسرت است، اختصاص به گناهكاران ندارد، بلكه بندگان خوب خدا هم در آنجا أحيانا حسرت اين را خواهند داشت كه چرا بيش از اين تلاش نكرديم، كه يك عمل نيك در دار دنيا مي توانست چقدر ما را در دار آخرت به پيش ببرد! در آنجا همه درمي يابند كه با يك عمل نيك در دنيا ده ها بار مي شد جايگاه بهتري در آخرت فراهم آورد.
نگراني دوم از مرگ ناشي از يك توهم بي جا است. ما گاهي گمان مي كنيم كه با مرگ نابودي به سراغ ما مي آيد! غافل از اين كه مرگ ادامه زندگي است. ما با مرگ چيزي را از دست نمي دهيم، بلكه نگاهمان به عالم و آدم كامل تر مي شود، و با نگاه جديد بهتر مي توانيم به حقائق عالم دست بيابيم. با تأمل و تهذيب نفس مي توان اين نگراني را از خود دور كرد؛ تأمل در همين حقيقت كه مرگ گشودن چشم به عالم است نه بستن آن، و ديگري دل نبستن به دنيا. حقيقت تهذيب نفس ـ يعني دل نبستن به دنيا و ترك علاقه به آن ـ هم چيزي جز درك اين واقعيت نيست كه دنيا در برابر اين عالم بزرگ چيزي نيست كه شايسته اين باشد كه به داشته هاي آن دل خوش كنيم، و از دست دادن آن برايمان دردآور باشد؛ همين و بس. به همين خاط عرض كرديم اين ترس چيزي جز ناشي از توهمات ما نيست؛ توهم نيستي و توهم اهميت اين دنيا.
نگراني سوم از مرگ ناشي از گناهان ما است. اين نگراني را بايد از خود دور كرد، ولي نه به اين كه آن را نابجا بدانيم، بلكه با ترك گناه و عمل به تكاليف الهي. مراد از تكاليف الهي آن تعاليمي است كه عقل و پيامبران الهي منادي آن هستند.
گناه را بايد ترك كرد، و در صورت ارتكاب ـ كه براي غير معصوم، اتفاق مي افتد ـ با توبه بايد آن را از صفحه اعمال خود پاك كرد.
به نظر مي رسد، اگر بتوانيم بر خود مسلط باشيم، و به وظائفمان عمل كنيم، آرامش بر زندگي ما مسلط مي شود و نه از مرگ و نه از هيچ چيز ديگر نخواهيم ترسيد؛ اگر چه نگراني از كم كاري هميشه بايد در وجود انسان باقي باشد.
دوست گرامي!
شما مي توانيد به كتاب "منازل الاخره" تأليف شيخ عباس قمي مراجعه كنيد. اين كتاب ها هم به ما اميد مي دهد، هم ما را تا حدي در دل كندن از دنيا كمك مي كند.

در "قبر" چه مي‌گذرد؟!

يكى از منازل هولناك سفر آخرت ، قبر است كه در هر روز مى‌گويد: انا بيت الغربة، انا بيت الوحشة ، انا بيت الدود (يعنى) منم خانه غربت و تنهايي، منم خانه وحشت، منم خانه كِرم .

عقبه اول وحشت قبر است:

در كتاب "من لا يحضره الفقيه" آمده است كه چون ميت را به نزديك قبر آورند فوراً او را داخل قبر نكنند زيرا براى قبر هول‌هاى بزرگي است، و زميني كه قبر را در بر مي‌گيرد از هول آنچه اتفاق خواهد افتاد به خداوند پناه برد؛ بنابراين خوب است كه پيكر مرده را نزديك قبر بگذارند و اندكى صبر كنند تا آماده ورود به منزلگاه ابدي و سختي‌هاي قبر شود ، پس اندكى او را پيشتر برند و اندكى صبر كنند. آنگاه او را به كنار قبر برند.

علامه محمد تقي مجلسى(اول) در  حوادث قبر گفته است: هر چند روح از بدن مفارقت كرده است و روح حيوانى مرده است اما نفس ناطقه زنده است و تعلق او از بدن كاملا زايل نشده و از بين نرفته است، و خوف ضغطه(1) قبر و سؤال منكر و نكير و رومان فتّان قبور (2)، و عذاب برزخ هست تا آنكه براى ديگران عبرت باشد و تا همه بينديشند كه چنين حادثه‌اى در پيش دارند...

و در حديثي كه گويا از  حسن بصري، از يونس آمده، منقول است كه گفت حديثى از حضرت امام موسى كاظم(عليه‌السلام) شنيدم كه فرمودند: چون مرده را به كنار قبر مى‌بريد، ساعتى او را مهلت دهيد تا استعداد و آمادگي پرسش منكر و نكير بيابد.

شيخ بهائى نقل كرده كه بعضى از حكما را ديدند كه در وقت مرگ خود دريغ و حسرت مى‌خورد. به او گفتند كه اين چه حالى است كه از تو مشاهده مى‌شود؟ گفت چه گمان مى‌بريد به كسى كه به سفرى طولانى مى‌رود و بدون مونس به قبر وحشتناكى وارد مى‌شود و به حضور حاكم عادلى مى‌رود كه براي كردار خود در نزد وي حجتى ندارد؟

و روايت شده از جناب "براء بن عازب" كه يكى از معروفين صحابه پيامبر است كه ما در خدمت حضرت رسول(صلى الله عليه و آله) بوديم كه نظرش به جماعتى افتاد كه در محلى جمع گشته بودند. پرسيدند: براى چه مردم اجتماع كرده‌اند؟ گفتند براى كندن قبر جمع شده‌اند. براء بن عازب گفت: چون حضرت اسم قبر را شنيد در رفتن به سوى آن شتاب كرد تا خود را به قبر رسانيد پس كنار قبر به زانو نشست و من از طرف ديگر مقابل آن حضرت رفتم تا ببينم چه كار مى‌كنند، ديدم به شدت گريستند و آنگاه رو به ما كردند و فرمودند: "اخوانى لمثل هذا فاعدوا" يعنى اى برادران من، براى چنين حادثه‌اي خود را آماده كنيد.

و قطب راوندى روايت كرده كه حضرت عيسى(عليه‌السلام) پس از مرگ مادر خود مريم، او را صدا زد و گفت: اى مادر! با من سخن بگو؛ آيا مى‌خواهى كه به دنيا برگردى؟ گفت: بلى براى آنكه در شب بسيار سرد، براى خدا نماز گزارم و در روز بسيار گرم، و روزه بگيرم. اى پسر جان ! اين راه بسيار خطرناك است .

و روايت شده كه حضرت فاطمه(صلوات الله عليها) در وصيت خود به اميرالمؤمنين(صلوات الله عليه) گفت: چون من وفات كردم خودت مرا غسل بده و تجهيز كن و نماز گزار و مرا داخل قبر كن و در لحد (قبر) بسپار و خاك بر روى من بريز و نزد سر من مقابل صورتم بنشين، و قرآن و دعا براى من بسيار بخوان؛ زيرا كه "آن سعادت" وقتى است كه مرده محتاج به انس گرفتن با زنده است (و زنده با قرآن و ذكر با او نجوا مي‌كند) .

و سيد بن طاووس (رحمة الله عليه) از حضرت رسول اكرم(صلى الله عليه و آله و سلم) روايت كرده كه فرمود: ساعتى سخت‌تر از شب اول قبر بر ميت نمى‌گذرد پس با صدقه دادن، به مرده خود رحم كنيد و اگر چيزى نيافتيد كه صدقه دهيد، پس دو ركعت نماز گزاريد و در ركعت اول آن نماز سوره "فاتحة الكتاب" (حمد) را يك مرتبه بخوانيد و سوره توحيد را دو مرتبه بخوانيد و در ركعت دوم "فاتحه" را يك مرتبه و سوره تكاثر را ده مرتبه بخوانيد و سلام دهيد و بگوييد: "اللهم صل على محمد و آل محمد وابعث ثوابها الى قبر ذلك الميت فلان بن فلان" يعني: خداوندا درود فرست بر محمد و خاندان او و ثواب اين نماز را به قبر اين مرده جاري ساز و به جاي فلان بن فلان، نام مرده را بگويد؛ پس حق تعالى همان ساعت هزار ملك به سوى قبر آن ميت مى‌فرستد و با هر ملكى جامه‌اى و حله‌اى (زيور آلات) ، و تنگى قبر او را وسعت مى‌دهد تا روزي كه اسرافيل بر صور بدمد و قيامت كبرا آغاز شود و به نمازگزار به عدد آنچه در آفتاب بر آن مى‌تابد حسنات مى دهد و چهل درجه مقامش را بالا مى برد.

نماز ديگر براي راحتي كوچيدن مردگان به سوي قبر

براى برطرف كردن وحشت قبر از مرده مستحب است نمازگزار دو ركعت نماز گزارد و در ركعت اول سوره حمد و "آية الكرسى"(4) و در ركعت دوم سوره حمد و ده مرتبه سوره قدر را بخواند و چون سلام دهد بگويد: اللهم صل على محمد و آل محمد وابعث ثوابها الى قبر فلان به جان فلان، يعني: خداوندا درود فرست بر محمد و خاندان او و ثواب اين نماز را به قبر اين مرده جاري ساز و به جاي فلان بن فلان، نام مرده را بگويد.

از كارهايى كه براى وحشت قبر سودمند است كامل نمودن ركوع نماز است، چنانكه از حضرت امام محمد باقر(عليه‌السلام) روايت شده كه كسى كه ركوع نماز خود را تمام كند گرفتار وحشت قبر نمى‌شود.

حكايت

حاجي نورى كه خداوند قبر او را نوراني كند در كتاب "دارالسلام" از استاد خود ملا فتحعلى سلطان آبادى كه خداي بزرگ، قبر او را عطر آگين كند؛ نقل كرده كه فرمود: عادت و روش من بر آن بود كه هر كس از دوستان اهل بيت(عليهم‌السلام) كه خبر فوتش را مى‌شنيدم در شب دفن او برايش دو ركعت نماز مى‌خواندم، چه ميت را بشناسم يا نشناسم و هيچ كس بر اين كار من مطلع نبود تا آنكه روزى يكى از دوستان، مرا در راهى ملاقات كرد و گفت: ديشب خواب ديدم فلان شخص را كه در اين ايام وفات كرده و از حال او و آنچه بعد از مرگ بر او گذشته پرسيدم گفت: من در سختى و بلا بودم تا آنكه "مرحوم سلطان آبادي" برايم دو ركعت نماز خواند و اسم شما را برد و آن دو ركعت نماز، مرا از عذاب نجات داد؛ به خاطر اين احسانى كه به من كرد خدا پدرش را رحمت كند. مرحوم حاج ملا فتحعلى فرمود آن شخص از من پرسيد كه آن نماز چه نمازى بود؟ پس من ، او را از كار دائمى خود براى اموات خبر دادم .

و نيز از كارهايى كه براى وحشت قبر سودمند است كامل نمودن ركوع نماز است، چنانكه از حضرت امام محمد باقر(عليه‌السلام) روايت شده كه كسى كه ركوع نماز خود را تمام كند گرفتار وحشت قبر نمى‌شود.

و نيز آنكه در هر روز صد مرتبه بگويد: "لا اله الا الله الملك الحق المبين" همواره براي اوست امان از فقر و از وحشت قبر و او به سوى خود توانگرى مالي را بكشد و گشوده شود درهاى بهشت بسوي او چنانكه در احاديث و اخبار وارد شده است .

و نيز آنكه بخواند سوره يس را هر شب پيش از آنكه بخوابد، و آنكه بخواند نماز ليلة الرغائب(5) را. و هر كه عيادت كند مريضى را حق تعالى بر او فرشته‌اي مى‌گمارد كه او را در قبر تا روز ورودش به محشر عيادت كند.

وازابوسعيدخدرىمنقولاستكهگفت: شنيدمكهحضرترسولاكرم(صلىاللهعليهوآله)بهمولايمتقيانعلى (عليه‌السلام)مى‌فرمود: ياعلىشادشوومژدهبدهكهبراىشيعهتووقتمردننهحسرتىاستونهوحشتقبرونهاندوهىدرروزقيامت.

حكايت

حضرت آية الله العظمي شبيري زنجاني"دام ظله العالي" نقل مي‌فرمودند در سال‌هاي مياني حيات مرحوم والدم آية الله العظمي حاج آقا احمد زنجاني "رحمة الله"، بانوي محترمي بود به نام "احتجاب السلطنه" كه از آشنايان بوده و مورد احترام همه بود، پس از فوت  او  والد ارجمندم هر شب جمعه براي او سوره يس قرائت مي‌فرمود و اين عمل نيكو تا سالها ادامه داشت، يكي از شب هاي جمعه غفلت عارض شده و پدر فراموش مي‌كنند كه براي آن مرحومه سوره يس بخوانند. شب كه مي‌خوابند در عالم رويا آن مرحومه را مي‌بينند كه در منزلشان نان مي‌پزند و آن مرحومه به اطرافيانش مي‌گويد اين دو نان را بگيريد و به منزل آقاي زنجاني ببريد چرا كه ايشان نيز براي ما نان مي‌فرستند گر چه اين بار يادشان رفته است.

برگرفته از كتاب منازل الاخرة

 بخش دين و انديشه تبيان- آقاميري

    آية الكرسي" مطابق قول مشهور آيه‌هاي 255، 256و 257 سوره بقره است و آن آيات چنينند (اللّهُ لاَ إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ يَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ .... لاَ إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ....اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَـئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ) يعني : هيچ معبودى نيست جز خداوند يگانه زنده‏، كه قائم به ذات خويش است‏، و موجودات ديگر، قائم به او هستند؛ هيچگاه خواب سبك و سنگينى او را فرانمى‏گيرد؛ [و لحظه‏اى از تدبير جهان هستى‏، غافل نمى‏ماند؛] آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است‏، از آن اوست‏؛ كيست كه در نزد او، جز به فرمان او شفاعت كند؟! [بنابراين‏، شفاعت شفاعت‏كنندگان‏، براى آنها كه شايسته شفاعتند، از مالكيت مطلقه او نمى‏كاهد.] آنچه را در پيش روى آنها [بندگان‏] و پشت سرشان است مى‏داند؛ [و گذشته و آينده‏، در پيشگاه علم او، يكسان است‏] و كسى از علم او آگاه نمى‏گردد؛ جز به مقدارى كه او بخواهد. [اوست كه به همه چيز آگاه است‏؛ و علم و دانش محدود ديگران‏، پرتوى از علم بى‏پايان و نامحدود اوست‏] تخت [حكومت‏] او، آسمانها و زمين را دربرگرفته‏؛ و نگاهدارى آن دو [آسمان و زمين] او را خسته نميكند. بلندى مقام و عظمت‏، مخصوص اوست‏..... در قبول دين‏، اكراهى نيست‏. [زيرا] راه درست از راه انحرافى‏، روشن شده است‏. بنابر اين‏، كسى كه به طاغوت [بت و شيطان‏، و هر موجود طغيانگر] كافر شود و به خدا ايمان آورد، به دستگيره محكمى چنگ زده است‏، كه گسستن براى آن نيست‏. و خداوند، شنوا و داناست‏.....خداوند، ولى و سرپرست كسانى است كه ايمان آورده‏اند؛ آنها را از ظلمتها، به سوى نور بيرون مى‏برد. [اما] كسانى كه كافر شدند، اولياى آنها طاغوتها (سركشان) هستند؛ كه آنها را از نور، به سوى تاريكي ها بيرون مى‏برند؛ آنها اهل آتشند و هميشه در آن خواهند ماند.

(5) اعمال ليلة الرغائب: شب جمعه اوّل ماه رجب را ليلة الرَّغائب مي‌گويند و از براي آن عملي از حضرت رسول اكرم(صَلَّي اللَّهِ عَلِيهِ وَ آله وارد شده با فضيلت بسيار كه سيّد در اقبال و علاّمه در اجازه بني زهره نقل كرده‌اند از جمله فضيلت او آنكه گناهان بسيار به سبب او آمرزيده شود و آن كه هر كس اين نماز را بگزارد چون شب اوّل قبر او شود، حقّ تعالي بفرستد ثواب اين نماز را بسوي او به نيكوتر صورت با روي گشاده و درخشان و زبان فصيح پس با وي گويد اي حبيب من! بشارت باد تو را كه نجات يافتي از هر شدّت و سختي گويد تو كيستي؟ بخدا سوگند كه من روئي بهتر از روي تو نديدم و كلامي شيرين‌تر از كلام تو نشنيده‌ام و بوئي بهتر از بوي تو نبوئيدم. گويد من ثواب آن نمازم كه در فلان شب از فلان ماه از فلان سال بجا آوردي؛ امشب به نزد تو آمدم تا حقّ تو را ادا كنم و مونس تنهايي تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دميده شود من سايه بر سر تو خواهم افكند در عرصه قيامت پس خوشحال باش كه خير هرگز از تو معدوم نخواهد شد، و كيفيت آن چنان است كه روز پنجشنبه اوّل آن ماه را روزه مي‌داري چون شب جمعه داخل شود ما بين نماز مغرب و عشاء دوازده ركعت نماز مي‌گزاري هر دو ركعت به يك سلام و در هر ركعت از آن يك مرتبه حمد و سه مرتبه اِنّا اَنْزَلْناهُ و دوازده مرتبه قُلْ هُوَ اللّهُ اَحَدٌ مي‌خواني و چون فارغ شدي از نماز، هفتاد مرتبه مي‌گوئي«اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ النَّبِيِّ الاُْمِّيِّ وَ عَلي آلِهِ» پس به سجده مي‌روي و هفتاد مرتبه مي‌گوئي: «سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَالرُّوحِ» پس سر از سجده برمي‌داري و هفتاد مرتبه مي‌گوئي «رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَ تَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيُّ الاَعْظَمُ» پس باز به سجده مي‌روي و هفتاد مرتبه مي‌گوئي: «سُبُّوحٌ قُدّوُسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَالرُّوحِ» پس حاجت خود را مي‌طلبي كه انشاءالله برآورده خواهد شد.

حكايت معراج پيامبر

  پيامبر اكرم (ص): دنيا بهشت كافر و زندان مومن است                                     

پيامبر اكرم (ص): بدانيد كه بهشت و دوزخ به هر يك از شما از بند كفشش نزديكتر است.

پيامبر اكرم (ص): هر كه مشتاقِ بهشت است به كارهاي خوب مي شتابد.

پيامبر اكرم (ص): بهترين امت من آنهايند كه به دنيا بي اعتناتر و به آخرت مشتاق تر باشند.

پيامبر اكرم (ص): مومن با همت ترين مردم است كه هم به كار دنيا و هم به كار آخرت اهتمام دارد.

پيامبر اكرم (ص): هرگز مسلماني را تحقير مكن، زيرا كوچكشان نزد خداوند بزرگ است.

امام علي (ع): دل بستن به دنيا با وجود آن همه رنج هايي كه از او مي بيني ناداني است.

امام علي (ع): دنيا گذرگاه است نه جاي ماندن.

امام علي (ع): دنيا براي رسيدن به آخرت آفريده شده نه براي رسيدن به خود.

امام علي (ع): دنيا فريب مي دهد،زيان مي رساند و تند مي گذرد.

امام علي (ع): آخرت نزديك و زمان ماندن در دنيا اندك است.

امام علي (ع): امروز هنگام عمل است نه حسابرسي و فردا هنگام حسابرسي است نه عمل.

امام علي (ع): نفس هاي تو اجزاي عمر تو هستند، پس آنها را جز در اطاعت خداوند به پايان مبر.

امام علي (ع): ترك گناه آسان تر از درخواست توبه است.

امام علي (ع): مردم دشمن چيزهايي هستند كه نمي دانند.

امام علي (ع): خوابيدن با يقين برتر از نمازخواندن با شك و ترديد است.

امام علي (ع): آنچه مردگان ديدند اگر شما مي ديديد، ناشكيبا بوديد و مي ترسيديد.

امام علي (ع): آن كس كه بهشت و دوزخ را در پيش روي خود دارد، در تلاش است.

امام علي (ع): ميان شما تا بهشت يا دوزخ فاصله اندكي جز رسيدن مرگ نيست.

امام علي (ع): از كساني مباش كه بدون عمل صالح به آخرت خود اميدوار است.

امام علي (ع): در شگفتم از آن كس كه مردگان را مي بيند و مرگ را از ياد برده است.

امام علي (ع): با مردم آنگونه معاشرت كنيد كه اگر مرديد براي شما اشك بريزند.

امام علي (ع): پاداش آخرت رنج و سختي دنيا را از ياد مي برد.

امام علي (ع): به دنيا آرامش يافتن در حالي كه ناپايداري آن مشاهده مي گردد از ناداني است.

امام علي (ع): دنيايي كه در ديده ها زيباست، جايگزين آخرتي نشود كه آن را زشت مي انگارند.

امام علي (ع): مومن با چشم عبرت به دنيا مي نگرد و از دنيا به اندازه ضرورت بر مي دارد.

امام علي (ع): مُردن از شما آغاز نشده و به شما نيز پايان نخواهد يافت.

امام علي (ع): كسي كه براي دنيا به دين عمل كند، كيفرش نزد خدا دوزخ است.

امام علي (ع): اگر بنده خدا، اجل و پايان كارش را مي ديد با آرزو و فريب آن دشمني مي ورزيد.

امام علي (ع): عمري كه خدا از فرزند آدم پوزش را مي پذيرد شصت سال است.

امام علي(ع): كسي كه به ياد سفر طولاني آخرت باشد خود را آماده مي سازد.

امام علي (ع): مردگان به راهي در اندرون هاي برزخ قدم نهادند و زمين در آنجا به آنان چيره گشت و گوشت هايشان را خورد.

امام علي (ع): انسان با نفسي كه مي كشد قدمي به سوي مرگ مي رود.

امام علي (ع): هر كس پاياني است، تلخ يا شيرين.

امام علي (ع): حق سنگين، امّا گوارا، باطل سبك ولي كشنده.

امام علي (ع): از حرام دنيا چشم پوشي كن تا خداوند زشتي هاي آن را به تو نشان دهد.

امام علي (ع): كسي كه ميان خود و خدا را نيكو گرداند، خدا ميان او و مردم را اصلاح خواهد كرد.

امام علي (ع): خداوندِ سبحان امور را بر اساس حكم و قضاي خودش جاري مي سازد نه آنگونه كه تو مي پسندي.

امام علي (ع): هشدار! خداوند چنان پرده پوشي كرده كه مي پنداري تو را بخشيده است.

امام علي (ع): هر كه خداوند بخواهد بنده خود را اصلاح كند او را سه چيز نصيب مي كند: كم گويي، كم خوري، كم خوابي.

امام علي (ع): خدا به وسيله اهل بيت (ع) پشت خميده دين را راست نمود.

امام علي (ع): ياد ما اهل بيت شفا بخش بيماري ها، ناخوشي ها، درمانگرِ وسوسه شك است.

امام علي (ع): من كمتر از آنم كه بر زبان آوري و برتر از آنم كه در دل داري.

امام صادق (ع): كساني كه بر اثر گناهان مي ميرند بيشتر از كساني كه بر اثر رسيدن اجل مي ميرند.

امام صاق (ع): آن كه خدا را شناخت از خدا ترسيد و آن كه از خدا ترسيد دل از دنيا بركند.

امام صادق(ع): هر امري كه خداوند بر آن غلبه كند خود عذر بنده اش را مي پذيرد.