هفته دوم شهریور 1396
هفته اول دی 1395
هفته اول شهریور 1395
هفته اول خرداد 1395
هفته اول فروردین 1395
هفته دوم خرداد 1394
هفته دوم اردیبهشت 1394
هفته اول اردیبهشت 1394
هفته چهارم فروردین 1394
هفته سوم فروردین 1394
هفته دوم فروردین 1394
هفته سوم اسفند 1393
هفته دوم اسفند 1393
هفته اول اسفند 1393
هفته سوم بهمن 1393
هفته اول بهمن 1393
هفته اول دی 1393
هفته سوم آذر 1393
هفته دوم آذر 1393
هفته اول آذر 1393
هفته دوم اردیبهشت 1393
هفته اول دی 1392
هفته اول مهر 1392
هفته چهارم شهریور 1392
هفته سوم مرداد 1392
هفته سوم آذر 1390
هفته دوم آذر 1390
حدیث امیر (ع)
چهل حدیث
قالَ أَمیرُالمُؤْمِنینَ عَلِىُّ بْنُ أَبیطالب(علیه السلام) :
1- خیر پنهانى و کتمان گرفتارى
مِنْ کُنُوزِ
الْجَنَّةِ الْبِرُّ وَ إِخْفاءُ الْعَمَلِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الرَّزایا وَ
کِتْمانُ الْمَصائِبِ.
از گنجهاى بهشت; نیکى کردن و پنهان نمودن کار[نیک] و صبر بر مصیبتها و نهان کردن
گرفتاریها (یعنى عدم شکایت از آنها) است.
2- ویژگى هاى زاهد
أَلزّاهِدُ
فِى الدُّنْیا مَنْ لَمْ یَغْلِبِ الْحَرامُ صَبْرَهُ، وَ لَمْ یَشْغَلِ الْحَلالُ
شُکْرَهُ.
زاهد در دنیا کسى است که حرام بر صبرش غلبه نکند، و حلال از شکرش باز ندارد.
3- تعادل در جذب و طرد افراد
«أَحْبِبْ
حَبیبَکَ هَوْنًا ما عَسى أَنْ یَعْصِیَکَ یَوْمًا ما. وَ أَبْغِضْ بَغیضَکَ
هَوْنًا ما عَسى أَنْ یَکُونَ حَبیبَکَ یَوْمًا ما.»
با دوستت آرام بیا، بسا که روزى دشمنت شود، و با دشمنت آرام بیا، بسا که روزى دوستت
شود.
4- بهاى هر کس
قیمَةُ کُلِّ
امْرِء ما یُحْسِنُ.
ارزش هر کسى آن چیزى است که نیکو انجام دهد.
5- فقیه کامل
«اَلا
أُخْبِرُکُمْ بِالْفَقیهِ حَقَّ الْفَقیهِ؟ مَنْ لَمْ یُرَخِّصِ النّاسَ فى
مَعاصِى اللّهِ وَ لَمْ یُقَنِّطْهُمْ مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ وَ لَمْ یُؤْمِنْهُمْ
مِنْ مَکْرِ اللّهِ وَ لَمْ یَدَعِ القُرآنَ رَغْبَةً عَنْهُ إِلى ما سِواهُ، وَ
لا خَیْرَ فى عِبادَة لَیْسَ فیها تَفَقُّهٌ. وَ لاخَیْرَ فى عِلْم لَیْسَ فیهِ
تَفَکُّرٌ. وَ لا خَیْرَ فى قِراءَة لَیْسَ فیها تَدَبُّرٌ.»
آیا شما را از فقیه کامل، خبر ندهم؟ آن که به مردم اجازه نـافرمانى خـدا را ندهـد،
و آنهـا را از رحمت خدا نومید نسازد، و از مکر خدایشان آسوده نکند، و از قرآن رو
به چیز دیگر نکنـد، و خیـرى در عبـادت بدون تفقّه نیست، و خیـرى در علم بدون تفکّر
نیست، و خیرى در قرآن خواندن بدون تدبّر نیست.
6- خطرات آرزوى طولانى و هواى نفس
«إِنَّما
أَخْشى عَلَیْکُمْ إِثْنَیْنِ: طُولَ الاَْمَلِ وَ اتِّباعَ الْهَوى، أَمّا طُولُ
الاَْمَلِ فَیُنْسِى الاْخِرَةَ وَ أَمّا إِتِّباعُ الْهَوى فَإِنَّهُ یَصُدُّ
عَنِ الْحَقِّ.»
همانا بر شما از دو چیز مىترسم: درازى آرزو و پیروى هواى نفس. امّا درازى آرزو سبب
فراموشى آخرت شود، و امّا پیروى از هواى نفس، آدمى را از حقّ باز دارد.
7-مرز دوستى
«لاَ
تَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدیقِکَ صَدیقًا فَتَعْدى صَدیقَکَ.»
با دشمنِ دوستت دوست مشو که [با این کار] با دوستت دشمنى مىکنى.
8-اقسام صبر
«أَلصَّبْرُ
ثَلاثَةٌ: أَلصَّبْرُ عَلَى الْمُصیبَةِ، وَ الصَّبْرُ عَلَىالطّاعَةِ، وَ
الصَّبْرُ عَلَى الْمَعْصِیَةِ.»
صبر بر سه گونه است: صبر بر مصیبت، و صبر بر اطاعت، و صبر بر [ترک] معصیت.
9- تنگدستى مقدَّر
مَنْ ضُیِّقَ
عَلَیْهِ فى ذاتِ یَدِهِ، فَلَمْ یَظُنَّ أَنَّ ذلِکَ حُسْنُ نَظَر مِنَ اللّهِ
لَهُ فَقَدْ ضَیَّعَ مَأْمُولاً.
وَ مَنْ وُسِّعَ عَلَیْهِ فى ذاتِ یَدِهِ فَلَمْ یَظُنَّ أَنَّ ذلِکَ اسْتِدْراجٌ
مِنَ اللّهِ فَقَدْ أَمِنَ مَخُوفًا.
هر که تنگدست شد و نپنداشت که این از لطف خدا به اوست، یک آرزو را ضایع کرده و هر
که وسعت در مال یافت و نپنداشت که این یک غافلگیرى از سوى خداست، در جاى ترسناکى
آسوده مانده است.
10- عزّت، نه ذلّت
اَلْمَنِیَّةُ
وَ لاَ الدَّنِیَّةُ وَ التَّجَلُّدُ وَ لاَ التَّبَلُّدُ وَ الدَّهْرُ یَوْمانِ:
فَیَوْمٌ لَکَ وَ یَوْمٌ عَلَیْکَ فَإِذا کانَ لَکَ فَلا تَبْطَرْ،وَ إِذا کانَ
عَلَیْکَ فَلا تَحْزَنْ فَبِکِلَیْهِما سَتُخْتَبَرُ.
مردن نه خوار شدن! و بى باکى نه خود باختن! روزگار دو روز است، روزى به نفع تو، و
روزى به ضرر تو! چون به سودت شد شادى مکن، و چون به زیانت گردید غم مخور، که به هر
دوى آن آزمایش شوى.
11- طلب خیر
ما حارَ مَنِ
اسْتَخارَ، وَ لا نَدِمَ مَنِ اسْتَشارَ.
هر که خیر جوید سرگردان نشود، و کسى که مشورت نماید پشیمان نگردد.
12- وطن دوستى
عُمِّرَتِ
الْبِلادُ بِحُبِّ الأَوْطانِ.
شهرها به حبّ و دوستى وطن آباداند.
13- سه شعبه علوم لازم
أَلْعِلْمُ
ثَلاثَةٌ: أَلْفِقْهُ لِلاَْدْیانِ، وَ الطِّبُّ لِلاَْبْدانِ،وَ النَّحْوُ
لِلِّسانِ.
دانش سه قسم است: فقه براى دین، و پزشکى براى تن، و نحو براى زبان.
14- سخن عالمانه
تَکَلَّمُوا
فِى الْعِلْمِ تَبَیَّنَ أَقْدارُکُمْ.
عالمانه سخن گویید تا قدر شما روشن گردد.
15- منع تلقین منفى
لا تُحَدِّثْ
نَفْسَکَ بِفَقْر وَ لا طُولِ عُمْر.
فقر و تنگدستى و طول عمر را به خود تلقین نکن.
16- حرمت مؤمن
سِبابُ
الْمُؤْمِنِ فِسْقٌ وَ قِتالُهُ کُفْرٌ وَ حُرْمَةُ مالِهِ کَحُرْمَةِ دَمِهِ.
دشنام دادن به مؤمن فسق است، و جنگیدن با او کفر، و احترام مالش چون احترام خونش
است.
17- فقر جانکاه
أَلْفَقْرُ
الْمَوْتُ الاَْکْبَرُ، وَ قِلَّةُ الْعِیالِ أَحَدُ الْیَسارَیْنِ وَ هُوَ نِصْفُ
الْعَیْشِ.
فقر و ندارى بزرگترین مرگ است! و عائله کم یکى از دو توانگرى است، که آن نیمى از
خوشى است.
18- دو پدیده خطرناک
أَهْلَکَ
النّاسَ إِثْنانِ: خَوْفُ الْفَقْرِ وَ طَلَبُ الْفَخْرِ.
دو چیز مردم را هلاک کرده: ترس از ندارى و فخرطلبى.
19- سه ظالم
أَلْعامِلُ
بِالظُّلْمِ وَ المُعینُ عَلَیْهِ وَ الرّاضِىُ بِهِ شُرَکاءُ ثَلاثَةٌ.
شخص ستمکار و کمک کننده بر ظلم و آن که راضى به ظلم است، هر سه با هم شریکاند.
20- صبر جمیل
أَلصَّبْرُ
صَبْرانِ: صَبْرٌ عِنْدَ الْمُصیبَةِ حَسَنٌ جَمیلٌ، وَ أَحْسَنُ مِنْ ذلِکَ
الصَّبْرُ عِنْدَ ما حَرَّمَ اللّهُ عَلَیْکَ.
صبر بر دو قسم است: صبر بر مصیبت که نیکو و زیباست، و بهتر از آن صبر بر چیزى است
که خداوند آن را حرام گردانیده است.
21- اداى امانت
أَدُّوا
الاَْمانَةَ وَ لَوْ إِلى قاتِلِ وُلْدِ الاَْنْبیاءِ.
امانت را بپردازید گرچه به کشنده فرزندان پیغمبران باشد.
22- پرهیز از شهرت طلبى
قالَ(علیه
السلام) لِکُمَیْلِ بْنِ زِیاد:رُوَیْدَکَ لاتَشْهَرْ، وَ أَخْفِ شَخْصَکَ لا
تُذْکَرْ، تَعَلَّمْ تَعْلَمْ وَ اصْمُتْ تَسْلَمْ، لا عَلَیْکَ إِذا عَرَّفَکَ
دینَهُ، لا تَعْرِفُ النّاسَ وَ لا یَعْرِفُونَکَ.
آرام باش، خود را شهره مساز، خود را نهان دار که شناخته نشوى، یاد گیر تا بدانى،
خموش باش تا سالم بمانى.
بر تو هیچ باکى نیست، آن گاه که خدا دینش را به تو فهمانید، که نه تو مردم را
بشناسى و نه مردم تو را بشناسند (یعنى، گمنام زندگى کنى).
23- عذاب شش گروه
إِنَّ اللّهَ
یُعَذِّبُ سِتَّةً بِسِتَّة : أَلْعَرَبَ بِالْعَصَبیَّةِ وَ الدَّهاقینَ
بِالْکِبْرِ وَ الاُْمَراءَ بِالْجَوْرِ وَ الْفُقَهاءَ بِالْحَسَدِ وَ التُّجّارَ
بِالْخِیانَةِ وَ أَهْلَ الرُّسْتاقِ بِالْجَهْلِ.
خداوند شش کس را به شش خصلت عذاب کند:عرب را به تعصّب، و خان هاى ده را به تکبّر،
و فرمانروایان را به جور، و فقیهان را به حسد، و تجّار را به خیانت، و روستایى را
به جهالت.
24- ارکان ایمان
أَلاِْیمانُ
عَلى أَرْبَعَةِ أَرْکان: أَلتَّوَکُّلِ عَلَى اللّهِ، وَ التَّفْویضِ إِلَى
اللّهِ وَ التَّسْلیمِ لاَِمْرِللّهِ، وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللّهِ.
ایمان چهارپایه دارد: توکّل بر خدا، واگذاردن کار به خدا، تسلیم به امر خدا و رضا
به قضاى الهى.
25- تربیت اخلاقى
«ذَلِّلُوا
أَخْلاقَکُمْ بِالَْمحاسِنِ، وَ قَوِّدُوها إِلَى الْمَکارِمِ. وَ عَوِّدُوا
أَنْفُسَکُمُ الْحِلْمَ.»
اخلاق خود را رامِ خوبى ها کنید و به بزرگوارى هایشان بکشانید و خود را به بردبارى
عادت دهید.
26- آسانگیرى بر مردم و دورى از کارهاى پست
«لاتُداقُّوا
النّاسَ وَزْنًا بِوَزْن، وَ عَظِّمُوا أَقْدارَکُمْ بِالتَّغافُلِ عَنِ
الدَّنِىِّ مِنَ الاُْمُورِ.»
نسبت به مردم، زیاد خرده گیرى نکنید، و قدر خود را با کناره گیرى از کارهاى پست
بالا برید.
27- نگهبانان انسان
«کَفى
بِالْمَرْءِ حِرْزًا، إِنَّهُ لَیْسَ أَحَدٌ مِنَ النّاسِ إِلاّ وَ مَعَهُ
حَفَظَةٌ مِنَ اللّهِ یَحْفَظُونَهُ أَنْ لا یَتَرَدّى فى بِئْر وَ لا یَقَعَ
عَلَیْهِ حائِطٌ وَ لا یُصیبَهُ سَبُعٌ، فَإِذا جاءَ أَجَلُهُ خَلُّوا بَیْنَهُ وَ
بَیْنَ أَجَلِهِ.»
آدمى را همین دژ بس که کسى از مردم نیست، مگر آن که با او از طرف خدا نگهبان هاست
که او را نگه مىدارند که به چاه نیفتد، و دیوار بر سرش نریزد، و درنده اى آسیبش
نرساند، و چون مرگ او رسد او را در برابر اجلش رها سازند.
28- روزگار تباهىها
«یَأْتى عَلَى
النّاسِ زَمانٌ لا یُعْرَفُ فیهِ إلاَّ الْماحِلُ وَ لا یُظَرَّفُ فیهِ إِلاَّ
الْفاجِرُ وَ لا یُؤْتَمَنُ فیهِ إِلاَّ الْخائِنُ وَ لا یُخَوَّنُ إِلاَّ
المُؤتَمَنُ، یَتَّخِذُونَ اْلَفْئَ مَغْنًَما وَ الصَّدَقَةَ مَغْرَمًا وَصِلَةَ
الرَّحِمِ مَنًّا، وَ الْعِبادَةَ استِطالَةً عَلَى النّاسِ وَ تَعَدِّیًا و ذلِکَ
یَکُونُ عِنْدَ سُلطانِ النِّساءِ، وَ مُشاوَرَةِ الاِْماءِ، وَ إِمارَةِ
الصِّبیانِ.»
زمانى بر مردم خواهد آمد که در آن ارج نیابد، مگر فرد بىعرضه و بىحاصل، و خوش طبع
و زیرک دانسته نشود، مگر فاجر، و امین و مورد اعتماد قرار نگیرد، مگر خائن و به
خیانت نسبت داده نشود، مگر فرد درستکار و امین! در چنین روزگارى، بیتالمال را بهره
شخصى خود گیرند، و صدقه را زیان به حساب آورند، وصله رحم را با منّت به جاى آرند،
و عبادت را وسیله بزرگى فروختن و تجاوز نمودن بر مردم قرار دهند و این وقتى است که
زنان، حاکم و کنیزان، مشاور و کودکان، فرمانروا باشند!
29- زیرکى به هنگام فتنه
«کُنْ فِى
الْفِتْنَةِ کَابْنِ اللَّبُونِ; لا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ، وَ لا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ.»
هنگام فتنه چون شتر دو ساله باش که نه پشتى دارد تا سوارش شوند و نه پستانى تا
شیرش دوشند.
30- اقبال و ادبار دنیا
«إذا
أَقْبَلَتِ الدُّنیا عَلى أَحَد أَعارَتْهُ مَحاسِنَ غَیْرِهِ، وَ إِذا أَدْبَرَتْ
عَنْهُ سَلَبَتْهُ مَحاسِنَ نَفْسِهِ.»
چون دنیا به کسى روى آرد، نیکویى هاى دیگران را بدو به عاریت سپارد، و چون بدو پشت
نماید، خوبى هایش را برباید.
31- ناتوان ترین مردم
«أَعْجَزُ
النّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسابِ الاِْخْوانِ، وَ أَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ
مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ.»
ناتوانترین مردم کسى است که توانِ به دست آوردن دوستان را ندارد، و ناتوانتر از او
کسى است که دوستى به دست آرد و او را از دست بدهد.
32- فریاد رسى و فرح بخشىِ گرفتار
«مِنْ
کَفّاراتِ الذُّنُوبِ الْعِظامِ إِغاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفیسُ عَنِ
الْمَکْرُوبِ.»
از کفّاره گناهان بزرگ، فریاد خواه را به فریاد رسیدن، و غمگین را آسایش بخشیدن
است.
33- نشانه کمال عقل
«إِذا تَمَّ
الْعَقْلُ نَقَصَ الْکَلامُ.»
چون خرد کمال گیرد، گفتار نقصان پذیرد.
34- رابطه با خدا
«مَنْ
أَصْلَحَ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللّهِ أَصْلَحَ اللّهُ ما بَیْنَهُ وَ بَیْنَ
النّاسِ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ أَصْلَحَ اللّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْیاهُ.
وَ مَنْ کانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ واعِظٌ کانَ عَلَیْهِ مِنَ اللّهِ حافِظٌ.»
آن که میان خود و خدا را اصلاح کند، خدا میان او و مردم را اصلاح مىکند و آن که
کار آخرتِ خود را درست کند، خدا کار دنیاى او را سامان دهد. و آن که او را از خود
بر خویشتن واعظى است، خدا را بر او حافظى است.
35- افراط و تفریط
«هَلَکَ فِىَّ
رَجُلانِ مُحِبٌّ غال وَ مُبْغِضٌ قال.»
دو تن به خاطر من هلاک شدند: دوستى که اندازه نگاه نداشت و دشمنى که بغض ـ مرا ـ
در دل کاشت.
36- روایت و درایت
«إِعْقِلُوا
الْخَبَرَ إِذا سَمِعْتُمُوهُ عَقْلَ رِعایَة لاعَقْلَ رِوایَة، فَإِنَّ رُواةَ
الْعِلْمِ کَثیرٌ، وَ رُعاتُهُ قَلیلٌ.»
هر گاه حدیثى را شنیدید آن را با دقّت عقلى فهم و رعایت کنید، نه بشنوید و روایت
کنید! که راویان علم بسیارند و رعایت کنندگانِ آن اندک در شمار.
37- پاداش تارک گناه
«مَا
الُْمجاهِدُ الشَّهیدُ فى سَبیلِ اللّهِ بِأَعْظَمَ أَجْرًا مِمَّنْ قَدَرَ
فَعَفَّ، لَکادَ الْعَفیفُ أَنْ یَکُونَ مَلَکًا مِنَ الْمَلائِکَةِ.»
مُزد جهادگرِ کشته در راه خدا بیشتر نیست از مرد پارسا که ـ معصیت کردن ـ تواند ـ
لیکن ـ پارسا ماند و چنان است که گویى پارسا فرشته اى است از فرشته ها.
38- پایان ناگوار گناه
«أُذْکُرُوا
انقِطاعَ اللَّذّاتِ وَ بَقاءَ التَّبِعاتِ.»
به یاد آرید که لذّتها تمام شدنى است و پایان ناگوار آن بر جاى ماندنى.
39- صفت دنیا
«فى صِفَةِ
الدُّنْیا: تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ.»
در صفت دنیا فرموده است:مىفریبد و زیان مىرساند و مىگذرد.
40- دینداران آخر الزّمان
«یَأْتى عَلَى
النّاسِ زَمانٌ لا یَبْقى فیهِ مِنَ الْقُرْآنِ إِلاّ رَسْمُهُ وَ مِنَ
الاِْسْلامِ إِلاَّ اسْمُهُ. مَساجِدُهُمْ یَوْمَئِذ عامِرَةٌ مِنَ الْبِناءِ
خَرابٌ مِنَ الْهُدى. سُکّانُها وَ عُمّارُها شَرُّ أَهْلِ الاَْرْضِ، مِنْهُمْ
تَخْرُجُ الْفِتْنَةُ وَ إِلَیْهِمْ تَأْوِى الْخَطیئَةُ یَرُدُّونَ مَنْ شَذَّ
عَنْها فیها.
وَ یَسُوقُونَ مَنْ تَأَخَّرَ إِلَیْها.
یَقُولُ اللّهُ تَعالى «فَبى حَلَفْتُ لاََبْعَثَنَّ عَلى أُولئِکَ فِتْنَةً
أَتْرُکَ الْحَلیمَ فیها حَیْرانَ» وَ قَدْ فَعَلَ. وَ نَحْنُ نَسْتَقیلُ اللّهَ
عَثْرَةَ الْغَفْلَةِ.»
مردم را روزگارى رسد که در آن از قرآن جز نشان نماند و از اسلام جز نام آن، در آن
روزگار ساختمان مسجدهاى آنان نو و تازه ساز است و از رستگارى ویران. ساکنان و
سازندگان آن مسجدها بدترین مردم زمین اند، فتنه از آنان خیزد و خطا به آنان
درآویزد.
آن که از فتنه به کنار ماند بدان بازش گردانند، و آن که از آن پس افتد به سویش
برانند.
خداى تعالى فرماید: «به خودم سوگند، بر آنان فتنه اى بگمارم که بردبار در آن
سرگردان مانَد» و چنین کرده است، و ما از خدا مىخواهیم از لغزش غفلت درگذرد.
امام سجاد (ع)
(دعای حضرت سجاد (ع) به وقت
فرا رسیدن ماه رمضان)
به
نام خداوند بخشنده مهربان. سپاس خدایی را سزاست که ما را برای سپاسگزاری خود
راهنمایی نمود و از سپاسگزاران قرار داد تا برای احسان و نیکیاش از شکرگزاران باشیم و ما را بر آن سپاسگزاری پاداش
نیکوکاران دهد، و
سپاس خدایی را سزاست که دین خود را به ما عطا نمود و ما را جزو ملت خویش (اسلام) اختصاص داد، و در راههای احسان و نیکیاش رهنمون
کرد، تا به وسیله
نعمتش در آن راهها رفته و به رضا و خوشنودیاش دستیابیم، سپاسی که آن را از ما بپذیرد
و به وسیله آن از ما خشنود گردد.
رمضان
ماه تزکیه
و سپاس خدایی را سزاست
که ماه خود، رمضان را، ماه صیام و روزه، و ماه اسلام، و ماه تزکیه، و ماه تصفیه و پاک کردن (از گناهان)، و ماه
قیام و ایستادن (برای نماز
در شبها یا به پا خاستن در احیای اسلام و جهاد در راه خدا) را یکی از آن راههای احسان
قرار داد، آنچنان ماهی که قرآن در آن فرو فرستاده شد، در حالی که برای مردم راهنما(ی از گمراهی) و نشانههای
آشکار رهبری، و جدا
کننده میان حق و باطل است.
خداوند
ماه صیام را بر سایر ماهها برتری بخشید
پس برتری آن را بر ماههای
دیگر به سبب حرمتها و گرامیداشتنهای بسیار و فضائل و برتریهای آشکار که برای آن قرار داد، هویدا
گردانید، و در آن ماه از
جهت بزرگداشت، آنچه را که در ماههای دیگر حلال کرده حرام نمود، و خوردنیها و آشامیدنیها
را در (روزهای) آن منع کرد، و برای آن وقت آشکاری (معینی) قرار داد، که خدای بزرگ و توانا جائز و روا نمیداند
که پیش انداخته
شود و نمیپذیرد که از آن وقت به تأخیر افتد. سپس (عبادت و بندگی در) شب (قدر) آن را به
(عبادت در) شبهای هزار ماه برتری داد، و آن را شب قدر نامید (شبی که خدای تعالی اجلها و روزیها و هر امری که
حادث میشود را مقدر
میفرماید) در آن شب (بسیاری از) فرشتگان و روح (که مخلوقی استبزرگتر از فرشته) به فرمان پروردگارشان بر هر که از
بندگانش بخواهد با قضا
و قدری که محکم و استوار کرده (که تغییر و تبدیلی در آن نیست).
درود
فرشتگان بر عابدان شب قدر
برای هر کاری (که خدا مقدر
فرموده) فرود میآیند، آن شب سلام و درود (فرشتگان) است (بر آنانی که برای نماز به پای ایستاده یا در حال رکوع
و سجودند، یا آنکه
شب سلامتی و رهایی از ضرر و زیان شیاطین است) که برکت و خیر آن تا آشکار شدن روشنی صبح،
دائم و پایدار است.
خدایا،
توفیق روزه با ترک معاصی به ما عطا فرما
بار خدایا بر محمد و آل او
درود فرست، و شناسایی برتری آن را (بر ماههای دیگر) و بزرگ داشتن حرمت و حقش را (که قیام و ایستادگی بر
آن واجب است) و دوری
گزیدن از آنچه را که منع و حرام کردهای به ما الهام نما، و ما را به روزه داشتن آن به
وسیله باز داشتن اندام از گناهان و به کار بردن آنها به آنچه تو را خوشنود میگرداند یاری فرما، تا با گوشهامان
سخن بیهوده گوش ندهیم،
و با چشمهامان به سوی بازی (کارهایی که انسان را از مقصود باز دارد)، نشتابیم. و تا
دستهامان را به حرام دراز ننمائیم، و با پاهامان به سوی آنچه منع و حرام گشته نرویم و تا شکمهامان نگاه ندارد
و گرد نیاورد جز
آنچه (خوردنی و آشامیدنی) که تو حلال و روا گردانیدهای. و زبانهامان گویا نشود جز به آنچه
(قرآن مجید و گفتار پیامبر اکرم و ائمه معصومین علیهم السلام) تو خبر داده و بیان فرمودهای (اشاره به آداب
روزهداری و پرهیز
از گناهان در حال روزهداری است) و رنج نکشیم جز در آنچه (عبادت خدا و خدمتبه خلق) که به
پاداش تو نزدیک گرداند، و بجا نیاوریم جز آنچه که از کیفر تو نگاه دارد.
سپس
همه آن کردارها را از ریا، و خودنمایی خود نمایان و از سمعه و شنیدن شنوندگان خالص و پاکیزه گردان که
از آن کسی را با
تو شریک نگردانیم، و جز تو در آن مقصود و خواستهای نطلبیم.
بار
خدایا، توفیق نمازگزاردن کامل به ما مرحمت فرما
بار خدایا بر محمد و آل او
درود فرست، و ما را در آن بر اوقات نمازهای پنجگانه با حدود و احکامش، که مقرر نمودهای و واجباتش که واجب
کردهای و شروط و اوقاتش
که شرط و تعیین گردانیدهای آگاه فرما. و ما را در نماز همچون کسانی قرار ده که
مراتب شایسته آن را دریافته و ارکان و جوانب آن را نگهدارندگانند. آن را در اوقات خود به همان طریقی که بنده و
فرستاده تو -که
درودهایتبر او و بر آل او باد- در رکوع و سجود و همه فضیلتها و درجات رفیعهاش قرار
داده، با کاملترین طهارت و پاکی، و رساترین خشوع و فروتنی بجا آورندهاند.
خدایا
در این ماه احسان به ارحام و جیران و تزکیه اموال توفیقمان ده
و ما را در آن ماه توفیق
ده که با نیکی فراوان و بخشش، به خویشان خود نیکی کنیم و با احسان و عطا از همسایگان جویا شویم، و داراییهامان
را از مظالم و
آنچه از راه ظلم و ستم به دست آمده خالص و آراسته نمائیم، و آنها را با بیرون کردن زکاتها
پاک کنیم (که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرموده: «ملعون کل مال لا یزکی» از خیر و نیکی دور است هر مال و
دارایی که زکات آن
داده نشود) و به کسی که از ما دوری گزیده باز گردیم (به او بپیوندیم) و به کسی که به ما ظلم و
ستم نموده از روی (آنچه که مقتضی) انصاف و عدل(است) رفتار کنیم و با کسی که به ما دشمنی نموده آشتی نمائیم، جز
کسی که در راه تو
و برای تو با او دشمنی شده باشد، زیرا او دشمنی است که او را دوست نمیگیریم، و حزب و
گروهی است که با او از روی دل دوستی نمیکنیم.
و ما را توفیق ده که در
آن به سوی تو تقرب جسته نزدیک شویم، به وسیله کردارهای پاکیزه و آراسته که ما را به آن از گناهان پاک کنی
(بیامرزی) و در
آن ما را حفظ کرده و نگاهداری از اینکه بخواهیم عیوب و زشتیها (کردارهای ناشایسته) را از سر گیریم، تا هیچ یک از فرشتگانت
(که نویسندگان اعمال
هستند گناهان ما را) بر تو پیشنهاد ننمایند، جز آنکه کمتر باشد از اقسام طاعت و بندگی
برای تو، و انواع تقرب به سوی تو که ما بجا آوردیم.
خدایا
در این ماه توفیق تقرب به پیشگاهتبه ما مرحمت فرما
بارخدایا از تو درخواست
مینمایم به حق این ماه و به حق کسی که در آن از آغاز تا انجامش در عبادت و بندگی برای تو کوشیده، از فرشتهای که او
را مقرب ساختهای،
یا پیغمبری که فرستادهای، یا بنده شایستهای که برگزیدهای، که بر محمد و آل او درود
فرستی و ما را در آن برای کرامت و ارجمندی که به دوستانت وعده دادهای سزاوار گردان، و آنچه که برای کوشش
کنندگان در طاعت و
فرمانبریات واجب و لازم کردهای برای ما لازم نما،و به رحمت و مهربانیات ما را در
صف کسانی (انبیاء و اوصیاء علیهم السلام) که سزاوار بالاترین مرتبه (بهشت) هستند قرار ده.
خدایا
در این ماه از سهلانگاریها و فریب شیطان حفظمان فرما
بار خدایا، بر محمد و آل
او درود فرست، و ما را در توحید و یگانگیات از عدول و بازگشتن (شرک آوردن آشکار و نهان) و در بزرگ داشتنت از
تقصیر و کوتاهی و در
دینت (اسلام) از شک و دو دلی و از راهت (به دست آوردن رضا و خوشنودیات) از کوری (گمراهی) و برای حرمتت (آنچه قیام به
آن واجب است) از سهل
انگاری و از دشمنت (شیطان رانده شده) فریب خوردن، دور گردان. بار خدایا بر محمد و آل او
درود فرست، و هرگاه در هر شب از شبهای این ماه برای تو بندگانی باشد که عفو و بخشیدنت آنها را آزاد
مینماید، یا گذشتت ایشان
را میبخشد پس ما بندگان را از آن بندگان قرار بده، و ما را برای این ماه، از بهترین
اهل و یاران (برگزیدگان) قرار ده. بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و با کاسته شدن ماه آن گناهان ما را بکاه،
و با بپایان رسیدن
روزهایش بدیها و گرفتاریهای ما را از ما بکن تا اینکه این ماه از ما بگذرد در حالی که
ما را از خطاها پاکیزه گردانیده و از بدیها خالص و آراسته ساخته باشی.
خدایا
ماه رمضان را برای ما ماه عبادت و طاعت قرار بده
بار خدایا بر محمد و آل او
درود فرست و اگر در آن از حق برگردیم ما را (بر آن) بازگردان و اگر در آن عدول نموده به راه کج رفتیم ما را به
راه راست آور، و
اگر دشمن تو شیطان ما را احاطه کرده فرا گیرد از او رهاییمان ده. بار خدایا ماه رمضان را از
عبادت، و پرستش ما مملو و پر گردان، و اوقات آن را به طاعت و فرمانبری ما برای تو آراسته نما و ما را در روزش
بهروزه داشتن و
در شبش به نماز و زاری بهسوی (درگاه) تو و فروتنی و خواری در برابر تو، یاری فرما تا روزش بر
ما به غفلت و بیخبری و شبش به تقصیر و کوتاهی (در عمل) گواهی ندهد. بار خدایا ما را در باقی ماهها و روزها
تا زمانی که زندهمان
میداری همچنین (بهطوری که برای ماه رمضان درخواستشد) قرار ده، و ما را از بندگان
شایستهات بگردان که (الذین یرثون الفردوس هم فیها خالدون، (سوره 23، آیه 11) آنان بهشت را به میراث میبرند
در حالی که در آن
جاوید هستند گفتهاند: بهشت مسکن و جایگاه پدر ما حضرت آدم علی نبینا و آله و علیه السلام
بوده پس هرگاه به فرزندان او داده شود مانند آن است که از او به آنها ارث رسیده) و از آنانی قرار بده که آنچه
(صدقات) را میدهند در
حالی که دلهاشان از (اندیشه) بازگشتبه سوی پروردگارشان ترسان است و از آنان که در نیکیها
میشتابند، و ایشان برای آن نیکیها بر دیگران پیشی گیرندهاند.
خدایا
درود بیکران و بی حد خود را بر محمد و آل او فرست
بار خدایا درود فرستبر
محمد و آل او، در هر هنگام و هر زمان و بر هر حال به شماره درودی که فرستادهای بر هر که درود فرستادهای، و
چندان برابر همه آنها
به چندان برابری که جز تو آنها را نتواند شمرد، زیرا تو هر چه را بخواهی بجا آورندهای
انجام کار، تو را ناتوان نمیگرداند و مانعی آن را باز نمیدارد. (1)
حضرت زینب (س)
بسم الله الرحمن الرحیم
یزید
مجلسی در قصر خود ترتیب داد و تمام اشراف و سران شام و شخصیت های خارجی مقیم
پایتخت در آن مجلس حضور یافتند. آن گاه خود بر تختی نشست و در حالی که با چوب خیزران
به لب و دندان سر بریده امام حسین که در برابر وی قرار داشت می زد، این اشعار را
خواند:
«ایکاش بزرگان قبیله من که در جنگ بدر کشته شدند، بودند و
می دیدند که چگونه طایفه خزرج از شمشیرهای ما به ناله و فریاد در آمده ند.
تا آن گاه از خوشحالی فریاد بر می آوردند که ای یزید! دست
تو شل مباد.
ما بزرگان بنی هاشم را کشتیم و آن را به حساب جنگ بدر
گذاشتیم و این پیروزی را در برابر آن شکست گذاشتیم.
محمد با حکومت بازی کرد. والا نه خبری از آسمان داشت و نه
وحی بر او نازل شده بود.
من ار نسل خندف نیستم اگر از فرزندان احمد انتقام نگیرم.»
در این هنگام حضرت زینب برخاست و گفت:
«حمد می کنم خدای عالمیان را و درود می فرستم بر پیغمبر
اسلام و خاندان او.
آری، راست گفت خداوند در قرآن که عاقبت کسانی که زشت کاری و
گناه کردند به جایی رسید که آیات خداوند را دروغ شمرده و آنها را به مسخره گرفتند.
ای یزید! آیا گمان کردی از این که آسمان و ززمین را بر ما
تنگ گرفتی و مانند اسیران ما را به شهر ها و دیار ها کشاندی، ما در نزد خداوند
خوار و پستیم و با این خیال با د به دماغ افکندی و با غرور و نخوت به اطراف خود می
نگری؟ در حالی که مسرور و خوشحالی از این که دنیایت آباد شده و کار بر مراد تو می
رود مقام ومنصبی که شایسته و سزاوار ماست را در دست گرفتی؟
آرام باش. مگر فراموش کردی که خدا در قرآن می فرماید: «
گمان نکنند آنها که به راه کفر بازگشتند که انچه ما برای آنها پیش می آوریم و آنها
را مهلت می دهیم، به نفع آنان و به خیر و سعادت آنان است. نه؛ بلکه این مهلت برای
این است که بر گناهان خود بیفزایند و برای آنها عذاب خوار کننده در پیش است.»
ای پسر آزاد شدگان! آیا این از عدل تواست که زنان و کنیزان
خود را در پشت شرده جای دهی، ولی دختران پیغمبر را در میان نامحرمان حاضر سازی؟ و
انها را با دشمنانشان در شهرها بگردانی و اهل بادیه ها و دور و نزدیک و پست و
شریف، آنها را ببینند، در حالی که از مردان آنها کسی را باقی نگذاردی و حمایت
کننده ای ندارند؟
آری از تو جز این انتظار نمی رود. چگونه انتظار مهربانی و
رحم باشد از کسی که با دهان خود می خواست جگر پاکان را ببلعد و گوشت او از خون
شهیدان اسلام روییده شده؟ و چگونه در دشمنی ما کوتاهی کند کسی که همواره با نظر
بغض و عداوت و کینه به ما می نگرد؟
ای یزید! این جنایت های عظیم را انچام دادی، آنگاه نشسته ای
و بدون انکه خود را گناهکار بدانی، یا جنایت خود را بزرگ بشماری، می گویی: ای کاش
پدران ما بودند و از سرور و شادمانی فریاد بر می آوردند و می گفتند ای یزید دست تو
شل مباد؟!
این جمله را می گویی در حالی که با چوبدستی بر دندان های
مقدس سید جوانان اهل بهشت می کوبی؟
چرا نکنى؟ باآن که با ریختن خونهایى پاک، خونهاى ستارگان
زمین از دودمان عبدالمطلب، زخمها را خنجر زدهاى و ریشه پاکى و بزرگوارى را از
بن برکندهاى.
به زودى در دادگاه عدل الهى احضار خواهى شد، آن وقت است که
آرزو مىکنى: اى کاش لال و کور بودى.
یزیدا!به خدا سوگند، هر چه کردى به خود کردى، جز پوست تن
خود رانخراشیدى و جز گوشتخویش را نبریدى، به همین نزدیکى برخلاف میل به سوىرسول
خدا برده خواهى شد، و خواهى دید که فرزندان و بستگانش در قرق گاه قدسالهى نزد آن
حضرت جمعند، روزى که خداى آنان را از جدایى و پراکندگى آسودهسازد.
پسر معاویه! به همین زودى تو و آن کسى که تورا برگردن
مسلمانان سوار کرد،خواهید دانست که کدام یک از ما بدبختتر و بىکستریم، روزى که
دادگاهى آمادهشود و خداى، قاضى آن باشد و جد ما خصم تو گردد و همه اعضا و جوارح
تو گواهانجنایات تو باشند.
اگر ستم بر ما را در این جهان غنیمتشمردى، بدان که در آن
جهان باید غرامت بپردازى، آن دم که جز نتیجه کارهایت چیزى به درد تو نخورد، آن
وقت است که تو بهابن مرجانه پناه برى، و او به تو پناه برد، تو از او کمک بخواهى
و او از تو کمکبخواهد، تو و همکارانت پاى ترازوى عدل الهى زوزه بکشید و بهترین
توشهاى کههمراهتان باشد، کشتار فرزندان محمد (ص) بود. به خدا سوگند، که من تا
کنون بهجزاز خداى نترسیدهام وجز پیش او شکایت نبردهام. پس هر حیلهاى دارى به
کار بر وهر چه مىخواهى بکوش و آن چه نیرو دارى مصرف کن. به خدا که ننگ این
ستمکارى را نتوانى شست.»
زینب آرام گرفت، یزید سر به زیر افکند و هر کس در آنجا
بود، چنان سر به زیر وخاموش شد که گویى مرغ مرگ بر سر همه سایه افکنده است
یا علی
می خواستم از علی بنویسم ولی هر چه فکر کردم نوشتنم نیامد.
نوشته های قبلی را مرور کردم و دیدم قبلا برای مولا
چیزی نوشته بودم و دیدم هر چه تلاش کنم بهتر از این نخواهم نوشت.
یا علی
نوشتن از
تو سخت است ولی اگر بنا بر نوشتن باشد چه چیزی می توان نوشت که گویای حقایقی از تو
باشد؟؟؟درد را از هر طرف که بنویسی درد است...
یا علی
چه
ظالمند آنانکه تو را خدا می خوانند که به راستی نه خدا را شناخته اند نه تو را.
یا علی
چه ناشکیبایند
آنانکه شیعه را تنها در حب تو خلاصه کرده اند و شرط ورود به بهشت را در دوست داشتن
تو توصیف کرده اند حال آنکه شیعه یعنی طغیان علیه ظلم و فریاد برآوردن علیه ناراستی
ها.
دوست
داشتن تو شرط لازم رستگاریست اما شرط کافی نیست.
چه
ظالمند آنانکه دوست داشتن تو را در ارادت کلامی و زبانی خلاصه کرده اند حال آنکه...
یا علی
چه
گمراهند آنانکه تو را به واسطه ی قدرت ماورائی ات شناخته اند حال آنکه تو بر دیگران
آنقدر برتری داری که نیاز به معجزه نداشته باشی.
تو
بلندترین قله ی اسلامی و بلندترین قله همیشه بلندترین قله می ماند حتی اگر سقیفه
نشینان بر بلندی قله ی دیگری مهر تایید بزنند و مردم نیز بلندی ات را فریاد نکنند.
حرف حق
همیشه تلخ است و تو تلخی آن را به کام ناحقان چشاندی و ناروا نیست که به تازیانه ی
کینه بر پیکرت بنوازند.
یا علی
چه بی
شرمند آنانکه به نام عدالت علوی ظلمی اموی بر مردم عرضه می دارند و چه بی معرفتند
مردمی که توان تشخیص ندارند.
یا علی
به راستی
که تو مظلوم ترین مرد تاریخی:مظلومی از آن جهت که نمی شناسندت و ادعای معرفت می
کنند.
تو و
خاندانت آنقدر مظلومید که روزی دست بیعت با شما می دهند و روزی خانه ات را آتش می
زنند و همان ها برای بیعت گرفتن از تو هجوم می آورند و همان ها خروج می کنند و
محراب خونین می کنند و همان کودکانی که شیر بر بسترت آوردند آب بر خاندانت حرام می
کنند و تاریخ مدام تکرار می شود...
یا علی
سال هاست
که رکن یمانی بر حجر طعنه می زند و سال هاست بت پرستان تاریخ نام تو را که می شنوند...
یا علی
چه بی
خرد و ذلیل و ظالمند انانکه نام تو را وسیله ی نان خود کرده اند.
یا علی
تو خدا نیستی
اما خدایی ترینی و فقط می توان گفت:
یا علی ذاتت ثبوت قل هو الله احد